Eindelijk zijn we aangekomen in Utsteinen. Na ons vierdaagse verblijf in Cape Town vertrokken we woensdagochtend met de Ilyuchin (het vliegtuig van Indiana Jones!!!) richting Novo, de Russische basis op Antarctica. Na een zestal uurtjes vliegen kwamen we aan en hielpen we met het ontladen van de cargo. Irina, klimatologe en Russische legde al snel contacten met de “plaatselijke bevolking” en zo kwamen we te weten dat we niet onmiddellijk konden doorvliegen naar Utsteinen omdat er opnieuw een storm was opgestoken. We kregen dus twee verwarmde tenten toegewezen waarin we telkens met acht mensen konden slapen. Aangezien we niet zoveel om handen hadden en we ook de toelating niet kregen om de “luchthaven” te verlaten hebben we dus niet veel meer gedaan dan gegeten en geslapen. Je moet weten dat de luchthaven van Novo zo’n 19 km verder ligt dan de Russische basis zelf. Er zijn wel voorzieningen zoals slaap- en eettenten en een toiletcontainer maar verder is er dus niet zoveel te zien! We reörienteerden dan maar ons onderzoek en zochten uit wat de kwaliteit van de sneeuw was door middel van een sneeuwballengevecht. Conclusie was dat de sneeuw zeer goed plakte!
Daarna deden we wat aan onze conditie door wat te voetballen in de sneeuw met onze sneeuw boots! Na afloop namen een aantal van de mannen een sneeuwdouche. Dit is zeer goed voor de huid aangezien je op die manier alleen het vuil en de afvalstoffen verwijdert maar niet de beschermende laag die op Antarctica zeer belangrijk is als bescherming tegen de koude en de zon.
Vrijdagochtend was het dan gedaan met het schoon leven en vertrokken we naar Utsteinen. In Novo was het nog zeer mooi weer maar anderhalf uur later kwamen we aan in een betrokken Utsteinen. Deze plaats werd tot dit jaar de Riveira van Antarctica genoemd maar na het vele slechte weer dit jaar zal deze titel toch herzien moeten worden. De mensen van Laborelec die met ons meereisden werden goed ontvangen door hun collega’s die hier al 44 dagen aan het werk zijn. Iedereen kreeg een tent toegewezen en daarna konden we gaan lunchen! Ook kregen we een rondleiding van Gigi door het base camp en de basis. In de basis wordt nog hard gewerkt. Ze lijkt ook veel groter dan toen in Tour en Taxis omdat er op het gelijkvloers veel garages bij gebouwd zijn die op het moment gebruikt worden als werkruimte voor de schrijnwerkers.
Door onze aankomst zijn er nu teveel mensen om allemaal samen te kunnen eten en daarom moeten we nu in twee shiften eten. Dit is niet zo handig want zo leer je de andere mensen niet kennen en naast de mess tent is er geen enkele andere tent verwarmd dus sta je na het eten buiten in de kou! Vandaag hebben ze de mess tent een beetje anders ingericht zodat nu iedereen wel samen kan eten!
Wij zijn dan ook eindelijk aan ons werk kunnen beginnen. Vanmorgen maakten we al een verkennende wandeling naar de moraine, waar ik ook al een paar gravel stalen kon nemen. Deze middag zouden we naar de windscoop gaan. Damien Ertz van de plantentuin van Meise, die hier twee jaar geleden stalen nam, omschreef deze plaats als zeer veelbelovend maar hij kon er niet naartoe omdat hij niet beschikte over sneeuwijzers. Om de windscoop te bereiken moeten we een meer van blauw ijs ovesteken en dat is zeer gevaarlijk zonder sneeuwijzers. Gelukkig hebben wij er dit jaar wel!
Verder valt het leven hier in Utsteinen best wel mee. Ieder heeft zijn eigen tentje, en het eten is hier zeker in orde. Gisteren was het ook niet zo koud in de tent dus het slapen viel ook wel mee. Alleen het voortbewegen in een laag sneeuw van 20 cm is vrij lastig!
zaterdag 31 januari 2009, 19:30
Deze middag ondernamen we dan een poging tot aan de windscoop te geraken. Een windscoop is een opeenhoping van sneeuw vlak achter een berg. De sneeuw wordt tegen de helling van de berg omhoog geblazen en valt erachter op een hoop. Daar kan de wind er niet meer aan waardoor het daar blijft liggen. Daar de zonnestralling kan het gesteente van de berg opwarmen waardoor de sneeuw in de omgeving smelt en een meertje vormt, dat dan weer bevriest als het kouder wordt en de zon van possitie verandert en weer ontdooit als de zon weer schijnt. Dit is een interessante plaats om op zoek te gaan naar leven! Spijtig genoeg heeft het de laatste dagen tijdens de storm zeer veel gesneeuwd waardoor onze wandeling naar de windscoop vrij lastig was. Bergop en ploeteren in ongeveer 20 cm sneeuw, goede conditietraining! Maar ook ten gevolge van deze sneeuw was de omgeving van de windscoop te gevaarlijk geworden. Kloven zijn niet meer zichtbaar en de afgrond van de sneeuwberg naar het meertje is omgevormd in een icescoop (soort afdagje van sneeuw) wat zeer gevaarlijk en onvoorspelbaar is. Ook veranderde het weer. Er kwam steeds meer bewolking waardoor nu echt alles wit was, de lucht en de sneeuw! Daarom besloten we terug te keren naar de basis en daar te proberen iets zinnigs te doen. Deze weerscondities lijken niet erg gevaarlijk maar het weer is hier zeer onvoorspelbaar en zichtbaarheid is ongelofelijk belangrijk. Dit was ook de rede waarom onze vlucht naar hier zo lang is uitgesteld. Vorig jaar is er een Basler gecrashed omdat hij probeerde te landen in deze weersomstandigheden, maar zoals gezegd, alles is wit, dus de piloot heeft moeite met inschatten wanneer hij juist de grond raakt en bij een kleine misrekening kan dit dus tot een ramp leiden. Een ander gevolg van de weersomstandigheden van de laatste dagen is dat er vele interessante gebieden ondergesneeuwd zijn, terwijl deze anders op deze tijd van het jaar ontdooid zijn. Daarom zullen we bepaalde regio’s niet bezoeken, omdat Alain Hubert denkt dat we daar zeer moeilijk interessante dingen gaan vinden. Aangezien het weer nu ook niet zo goed is hebben we niet zoveel tijd om minder interessante dingen te gaan bekijken. We zullen moeten focussen op wat echt belangrijk is en hopen dat het weer het ons toelaat.
Zo tot hier voor vandaag. Ik wou nog laten weten dat ik vanaf nu niet meer in de mogelijkheid ben mijn eigen mails te lezen. Als je me toch een bericht wil zenden stuur dit dan naar belare@polarfoundation.org met vermelding van mijn naam als onderwerp!
Vele groetjes
Karolien Peeters
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire